Θυμάσαι εκείνη τη φορά που σε συζήτηση ανέφερες «Εγώ προτιμώ τις ίσιες κουβέντες, ας μου πει ο άλλος την αλήθεια στα ίσια…»; Μάλλον δεν το εννοούσες και τόσο. Για την ακρίβεια το εννοούσες αλλά δεν αφορούσε εσένα, αλλά μόνο τους άλλους.
Τι είναι τελικά η αλήθεια σε ένα περιβάλλον που τα white lies είναι απαραίτητα για να ζούμε με αρμονία και να μην σκοτωνόμαστε κάθε μέρα; Και πόσο έτοιμος είσαι να ακούσεις την αλήθεια ότι έχεις στο μυαλό σου ότι δεν αντέχεις να πληγωθείς;
Πραγματικά δεν ξέρω… Ούτε αν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια ούτε αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα white lies. Αυτό που ξέρω, είναι ότι άλλα λέμε άλλα κάνουμε κι άλλα εννοούμε γιατί ξοδέψαμε όλη την ενέργεια να χτίσουμε την ζώνη ασφαλείας και δεν μας έμειναν αποθέματα για να υποστηρίξουμε το θάρρος της γνώμης μας.
Θέλουμε οι άλλοι να είναι ειλικρινείς μαζί μας και να μας δείχνουν ακριβώς αυτό που αισθάνονται. Πως όμως είναι δυνατόν να καταστεί αυτό εφικτό, όταν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι ειλικρινής με τον εαυτό μας; Όταν κρυβόμαστε πίσω από μία ταυτότητα ή μία κατάσταση την οποία δημιουργήσαμε και φοβόμαστε να χαλάσουμε για λόγους καλοβολέματος και έθους;
Γεμίσαμε τα γραφεία ψυχανάλυσης με αλήθειες και χίμαιρες συναισθημάτων σε private συνεδρίες, κι ακόμη δεν μάθαμε ότι πρέπει να εκφραζόμαστε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα εκτεθούμε. Χρειάζεται να ρισκάρουμε για να μάθουμε να ζούμε. Πρέπει να διεκδικούμε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσουμε.Γιατί η καρδιά μπορεί να μην επιλέγει πάντοτε σωστά, αλλά τουλάχιστον δεν ψεύδεται ποτέ…Κι αν την ακολουθήσεις, δεν σημαίνει ότι θα αφήσεις τα μυαλά σου πίσω!
Σκέφτεσαι, ξανασκέφτεσαι, αναλύεις, σχεδιάζεις τι θα πεις, στήνεις μια ολόκληρη στρατηγική για τις απαντήσεις που θα δώσεις, φροντίζεις να έχουν ακρίβεια οι κινήσεις σου σαν να βρίσκεσαι σε χορευτικές επιδείξεις των Μπολσόι και οι άλλοι συναντούν ένα άλλο πρόσωπο που είναι εθισμένο στην συγκατάβαση, στα πρέπει και στα μη. Και τελικά, άλλα λες, άλλα κάνεις κι άλλα εννοείς κι ο μόνος που το ξέρει είσαι εσύ…
have2read 